Yazar Gönül Demir’den “Pavyon”: Kalplerin Sessiz Sahnesi

Kelimeler bazen bir yara kadar derin, bazen bir şarkı kadar sıcak olur…
Gönül Demir, yeni romanı “Pavyon” ile okurlarını yine kalbin karanlık köşelerine, duyguların sustuğu ama bakışların konuştuğu bir dünyaya götürüyor.

“Pavyon”, ışıkların altında gülümseyen ama içlerinde fırtınalar taşıyan kadınların hikâyesini anlatıyor. O kadınlar ki; sahnede alkışlanırken içeride yavaşça kırılıyor, bir kahkahanın içinde bir sessizliği gizliyor. Bu roman, görünmeyeni görmeye, duyulmayanı duymaya davet ediyor.

Gönül Demir, daha önce “Kötü Kadın” romanıyla kadın ruhunun derinliklerine dokunmuştu. Şimdi ise “Pavyon” ile kalabalıkların ortasında yalnız kalan insanların hikâyesini anlatıyor. Bu kez anlatısı daha sert, ama bir o kadar da kırılgan…
Çünkü bu kitapta her karakter bir itiraf gibi:
Kırıldım, sevildim, sustum, ama hep var oldum.

Roman, kırmızı ışıkların, sigara dumanının ve içli şarkıların arasında geçse de; aslında anlatılan, insanın kendiyle hesaplaşması.
Demir, satır aralarında bir gerçeği fısıldıyor:
“Hiçbir maske, kalbin yorgunluğunu gizleyemez.”

“Pavyon”, yalnızca bir mekân değil; bir simge.
Kadınların görünmeyen mücadelelerinin, bastırılmış sevdalarının ve saklı hayallerinin sembolü…
Her sayfasında bir şarkı çalıyor sanki — kimi zaman arabesk bir sızıyla, kimi zaman umut dolu bir nakaratla.

Ve Gönül Demir, tüm bu duyguların ortasında sakin bir sesle söylüyor:
“Işık herkesin üstüne düşer; ama kimse kimsenin gölgesini göremez.”

Romanın son cümlesi geldiğinde okuyucu bir an duruyor.
Ne alkışlıyor, ne ağlıyor — sadece hissediyor…
Çünkü “Pavyon”, bir hikâyeden çok, bir ruh hâli.
Bir kez girdiniz mi, o atmosfer kalbinizin bir köşesinde hep yanmaya devam ediyor.